Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

Dagelijks word je overspoeld met teksten, beelden en geluiden. Over het algemeen raak je daardoor niet verward. Je begrijpt de meeste dingen die je waarneemt omdat dit vanzelfsprekend lijkt. Maar is dit, net als ademen, de normaalste zaak van de wereld? Nee, het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt.


Jouw hersenen gebruiken bepaalde procedures om structuur aan te brengen in de chaos van prikkels waar je iedere dag mee geconfronteerd wordt. Deze methodes zijn universeel en staan ook wel bekend als de Gestaltwetten.

Deze wetten stellen dat het brein een dwingende neiging heeft om waarnemingen te ordenen en een plaats te geven in een groter geheel. Dit gebeurt op twee niveaus, namelijk:

Groeperen
1. Nabijheid: objecten die dicht bij elkaar staan 'horen' bij elkaar

Je ziet geen tien strepen, maar vijf zuilen. Omdat twee strepen dicht bij elkaar liggen groeperen wij ze als een geheel.



2. Gelijkenis: objecten die op elkaar lijken 'horen' bij elkaar

Corrigeren
3. Volledigheid: ontbrekende delen van objecten aanvullen

we zien elementen die er niet zijn. Dit doen we op basis van de mentale representatie van een object. We weten dat er iets is dat we niet zien.









4. Continuïteit: lineaire patronen zien in ruimte en tijd

dingen die in een doorgaande lijn of kromming zijn geplaatst worden door onze waarneming gegroepeerd





5. Objectconstante: vorm- en grootte-constante

als je goed kijkt zie je op deze afbeelding een heks, maar ook een meisje dat schuin met haar gezicht wegkijkt.












Door de neiging om dingen aan te vullen 'zie' je soms dingen die er niet zijn, dit wordt ook wel een spookwaarneming genoemd. Onderstaande afbeelding is hier een goed voorbeeld van.

Zie je, na het lezen van deze post, wat ik zie?
Follow my blog with Bloglovin